Bachelor diploma leraar voortgezet onderwijs in omgangskunde aan de Hoge school in Utrecht.
Een korte samenvatting over waar mijn boek (2008) “Help, de kerktoren geeft straling” over ging. Hulp zoeken voor onze oudste zoon Dirk (in het boek Hendrik). Daar waar mijn schoonfamilie als enige reactie over gaf: je noemt je kind toch geen Hendrik! Het is gewoon zijn doopnaam en als eerbetoon aan zijn opa Henrik, wat hij zelf verkoos boven zijn roepnaam!

Eind mei 2003 verhuizen we naar Zieuwent (Gelderland). Onder de kathedraal van Zieuwent, die naar later bleek GSM antennes op de kerktoren had zitten. Gericht op onze voor ons nieuwe woning, op 150 meter afstand, ter hoogte van de bovenverdieping. Na de zomervakantie van 2003 begint Dirk aan het VWO 6, zijn laatste jaar.

Al snel geeft hij aan dat hij niet in slaap kan komen. Dat hij wakker ligt tot wel 2 uur ’s nacht en dan pas in slaap valt. Dit heeft tot gevolg dat hij er ’s morgens niet uit kan komen. Ook begint hij te noemen dat het niet lekker gaat. Dat hij zich niet kan concentreren. Dat de cijfers dalende zijn. Hij komt vaak thuis als een zombie en compleet uitgeput, met holle nietszeggende ogen. Vertelt dan dat hij uit het gebouw gevlucht is. Dat hij lang rondfietst voordat hij thuiskomt. Op een middag vertelt Hendrik dat hij de trap niet meer afkan. Een andere keer vertelt hij dat hij de pen niet meer kan vasthouden.

Begin 2004 gaan we naar de huisarts. Maar wat is er eigenlijk te vertellen? Hij slaapt niet goed en hij wil goed slapen. De huisarts werkt mee en schrijft tranquillizers voor.

Juni 2004 zakt hij voor zijn einde-examen. Al vrij snel na de start van het nieuwe schooljaar vertelt hij dat de hoofdpijn steeds erger wordt. Hoezo erger. Het blijkt dat hij vaak hoofdpijn heeft maar dat dit nu erger wordt. Op mijn vraag waarom kom je daar nu pas mee, is hij zeer verbaasd. Hoofdpijn heeft toch iedereen?

14 september 2004: weer een afspraak bij de huisarts. Deze stuurt ons door naar de neuroloog.

11 oktober kunnen we bij de neuroloog terecht. Deze stuurt ons door voor een CT scan (hier wordt gebruik gemaakt van röntgenstralen) die we 9 dagen later in het streekziekenhuis kunnen maken.

28 oktober is de uitleg van de CT-scan: zeer waarschijnlijk een aanlegstoornis. Ze willen nog een MRI scan maken om hier zeker van te zijn. Hier is een wachtlijst voor dus we worden opgebeld als er plek is.

16 november kunnen we terecht om een MRI scan te maken. Dat is dus best snel, aangezien er een wachttijd is van 4 weken. Moet ik me nu zorgen maken? Ja, ik maak me zorgen.

25 november 2004: afspraak met de neuroloog voor de uitslag. Ze hebben twee holtes aangetroffen onder beide oren, gevuld met vocht. Niets te betekenen, een aanlegstoornis. Dit kan in ieder geval niet de klachten veroorzaken welke hij aangeeft. Maar wat nu dan? De neuroloog geeft aan dat hij eventueel naar het slaapcentrum in Ede kan. Dan kunnen ze daar uitzoeken waarom het slaap- en waakritme verstoord is. Op mijn vraag: maar weet u geen andere arts waar we naar toe kunnen is het antwoord: wij kunnen u verder niet helpen. Maar ik heb een kind dat niet kan functioneren! Dat van school vlucht omdat het daar ziek wordt! Dat als een zombie, totaal ontregeld thuis komt! Wat is er dan aan de hand? Dit is toch niet normaal?

Maar de medische wereld, de reguliere geneeskunde kan ons dus niet helpen!

29 november rijden we richting het Noorden van ons land. Gelukkig is Hendrik de eerste keer afrijden voor zijn rijbewijs geslaagd en rijdt hij zelf. Als het moet zal ik rijden maar liever niet. De radiëtist gebruikt een Lecher antenne. Dit is een zeer fijngevoelige antenne, waarmee een breed scala aan elektromagnetische frequenties kan worden bepaald door middel van resonantie. Op een schaal van 1 op 10 scoorde Hendrik voor gevoeligheid van elektromagnetische straling een 2 tot 3. Dit is een hoge score, werd gezegd. We zijn nog een aantal malen terug geweest want Hendrik voelde zich elke goed als we daar waren geweest maar na een nacht “slapen” was het goede gevoel weer weg (waarom wisten we toen nog niet).

15 december 2004 komt Wim, een meetspecialist van de stichting EHS (elektrosensitiviteit) en we kunnen iets doen:
– het nieuwe metalen (net nieuwe) bed eruit;
– spaarlampen vervangen voor gloeilampen;
– alle elektrische stroomvreters van de kamer weg;
– stroomgroep waar zijn kamer opzit, ’s nachts uitschakelen.

2005
23 mei beginnen de examens. Begin mei geeft Dirk aan dat hij écht op school de examens niet kan maken. Met hulp van een aardige inspectrice van onderwijs worden alle examens in de werkkamer in Zieuwent gemaakt. Er komen er elke dag, wanneer Dirk examen heeft, twee heren naar onze woning die erbij blijven zitten totdat de landelijke examentijd officieel voorbij is.

De uitslag van het examen in 2005: gezakt!
Voor de tweede keer. Met hoge uitzondering mag hij het nog een keer doen, wat al tegen de regels van het beleid is. Hij past hiervoor waarvoor wij alle begrip hebben. Als ik zijn cijferlijst zie ben ik trots en weet ik zeker dat hij het inderdaad gemakkelijk had kunnen halen. Hij heeft de laatste twee jaar weinig tot amper lessen gevolgd! Met zessen en zevens en 3 vijven is hij gezakt. De enige drie vijven zijn voor de profielvakken. Voor natuur-, schei, – en wiskunde behorende bij het profiel NT(natuur en techniek). Tja, en dat zijn er twee teveel. Je mag in de profielvakken maar één onvoldoende hebben.

In de zomervakantie 2005 gaat hij op zoek naar wat hij nu zonder diploma nog kan doen. Hij wil zo graag het onderwijs in. Dirk stond al ingeschreven bij de universiteit van Utrecht. Zijn keus is sociale wetenschappen en dan mens en gedrag.

Gelukkig vindt hij op het internet een oproep om zich te laten inschrijven bij een Hoge school in Eindhoven. Deze kunnen in het kader van de experimentenwet studenten aannemen zonder VWO-HAVO diploma. Er volgen strenge selectierondes, maar hij kan aan de PABO beginnen.

In het najaar van 2005 begint bij de Hoge school in Eindhoven aan een studie competentiegericht leren. Het lijkt dé oplossing voor hem want al snel geeft hij aan ook daar op school niet te kunnen wezen. Dit leek dus geen punt. Als je de competenties maar haalt werd er gezegd. En voor ons, de ouders, was al lang duidelijk dat hij gedreven was. Doe er dan maar langer over als het maar lukt. Dirk heeft er twee jaar over gedaan om zijn competenties van het eerste jaar te laten toetsen. Na twee jaar moest hij de vraag beantwoorden op papier: hoe zien medescholieren jou? Hoe zien de leraren jou?  Hier kon hij natuurlijk niet aan voldoen met als gevolg dat hij niet kon voldoen aan de eisen en moest stoppen!

2007-2008
Nadat Dirk niet verder mocht met zijn studie, gaat hij werken in Eindhoven. Postbezorger en chauffeur bij Hertz. Ondertussen moet hij verhuizen want er komen steeds meer masten in de buurt van zijn studentenplek. In 2008 gaat hij bij ons in Mariënvelde (waar we naar toe waren gevlucht nadat ik het ook kreeg) wonen. Van hieruit wil hij rustig nadenken wat te gaan doen.

2008
Dirk kan na de zomervakantie beginnen aan de Hoge school Utrecht aan de studie: docent gedragskunde. Hij is onderhand 21 geweest en met een toelatingstest is een diploma geen noodzaak.

2008-2009
Met Dirk gaat het redelijk. Hij moet altijd rekening houden met zijn elektrogevoeligheid. Dit besef komt langzaam ook bij hem. Ook al houden zijn medestudenten rekening met hem, het blijkt niet genoeg. Na een flinke griep begin 2009 heeft hij weer moeite om het vol te houden op school. Hij vlucht weer weg en heeft dagen nodig om enigszins te herstellen. Hij vraagt een gesprek aan bij de decaan om te kijken of er een aangepast traject te volgen is. Het lijkt zo gewoon maar dit is een heel grote stap in het accepteren van zijn beperkingen.

2014
En weer heeft hij zijn diploma nog niet op zak. Hij is nu 28 en alle ellende begon toen hij 17 was. Hij wil het jaar nogmaals overdoen. Het heeft geen zin in mijn ogen. Nadat het leek dat hij zijn beperkingen ging accepteren is hij gaan ontkennen. Hoe kun je als jong volwassene nu ook meekomen als elektrogevoelige? In een tijdperk van twitter, facebook en 4G en de dreigende komst van 5G? Smartphones op school, wifi op school en digiborden op school? Het vechten hiertegen lijkt zo zinloos. Hulp van de overheid komt er niet. Neen, de economie gaat voor. Hij krijgt in Utrecht steeds vaker het griepgevoel (vooral na het activeren van alle 4G masten) en is dan lang uit de running. Zijn immuunsysteem keldert door alle straling naar beneden en hij is tot niets in staat. Compleet leeg, niet in staat om op te staan. De huisarts kan niets vinden. Deze periodes van totale moeheid komen steeds vaker achter elkaar en duren steeds langer. Dan heeft toch nóg een jaar studie geen zin! Hij moet het na zoveel jaar allang allemaal zelf betalen. Komt bijna niet meer thuis want er moet gewerkt worden in de vrije tijd om de studie te betalen.

Augustus 2015, heeft hij zijn bachelor diploma leraar voortgezet onderwijs in omgangskunde aan de Hoge school in Utrecht met goed gevolg afgelegd!

Overheid, GGD, Gezondheidsraad, Kennisplatform EMV en Gezondheid, ga in de hoek staan en ga u schamen. Een jong leven zo moeilijk maken en een toekomst zo verknallen! Hier moet wel een heel sterk iemand staan om dit vol te houden. Iemand die toch volhoud en door de leeftijd nog niet zoveel toxische stoffen heeft opgelopen? Maar ik, als moeder (en sinds kort als oma) ben bang, bang voor 5G. Het werkt anders en hij is weer te vaak ziek!

Mijn boodschap:
Overheid, GGD, Gezondheidsraad en Kennisplatform, doe jullie werk goed en democratisch! Zet niet iedereen in ons land in de straling! Laat de helft van Nederland stralingsvrij! Dát is democratisch.