Het is hierdoor begonnen, met gsm masten voor 2G en 3G

Na een totale black-out* in 2022, in het ziekenhuis belandt met de ambulance, komen in 2024 langzaam herinneringen terug. Mede dankzij een antibiotica kuur en toevoeging van vitamine B 12?

https://stralingsleed.nl/blog/draadloze-communicatie-en-epilepsie/
https://stralingsleed.nl/blog/vitamine-b12-tekort-door-elektrogevoeligheid/

*Een black-out is een tijdelijke stoornis van de hersenen. De informatie uit het kortetermijngeheugen wordt dan niet doorgegeven aan het langetermijngeheugen. Met andere woorden: bij een black-out kan men zich niet meer herinneren wat er gebeurd is.

Door in het verleden veel geschreven te hebben vind ik onderstaand in 2024 terug.

Mijn avondje uit
7 april 2010: mijn vriendin is jarig. Lekker. Ik hoef niet te rijden dus dat wordt
een rood wijntje. Na een lange tijd van terug trekken van alle sociale contacten
is dit een avond waar ik me ‘ veilig’ voel. Veilig van alle hoge frequentiegolven veroorzaakt door mobiele telefoons, draadloos internet, DECT telefoons en gsm masten. Mijn vriendin,
die ik al meer dan 40 jaren ken, weet en kent mijn problemen van heel dichtbij.
De materie is moeilijk maar ze heeft mij in alle vluchtwoningen geregeld kunnen
opbeuren, toen ik er finaal door heen zat. Voor mij ook zet ze alle draadloos uit en voel me ‘veilig’.

Wanneer we aan komen rijden voel ik iets van vreugde wanneer ik zie dat haar
kamer aardig vol zit. Leuk om haar familie weer eens te spreken.
Leuk om met haar kinderen, die inmiddels jong volwassen zijn, weer eens
heerlijk te bomen over ditjes en datjes. Gewoon even niet aan denken dat ze
nooit over de mobiel en hun schadelijke werking op mijn lijf werk willen praten.
Dit komt te dicht bij weet ik inmiddels van deskundigen. Dit moeten we,
als elektro- over- gevoelige, accepteren. Ook dat er niet meer gepraat wordt over
het feit dat ik maar ontslag moest nemen als kleuterleidster omdat ouders met de mobiel aan hun kind kwamen brengen en omdat er bij mijn werkgeefster op kantoor een DECT telefoon kwam te staan. Nu even niet en ik verheug me om bij te kletsen. Heerlijk een groot stuk taart en fijn om met haar jongste zoon over zijn ambities te praten. Hoe hij zit te dubben over zijn toekomst. Zo veel beroepen lijken hem leuk. Ik voel me duizelig worden maar ik negeer het. Hij verteld over zijn ervaringen op de skatebaan. Hoe hij jongere kinderen verschillende sprongen voordoet. Kijk zulke jonge mensen hebben we toch nodig voor de klas? Dicht bij staand en de bereidheid en geduld hebbend om ze te begeleiden. Jeetje, ik voel mijn linker elleboog gewricht erg warm worden. Ik luister geanimeerd naar een buurvrouw. Maar……ohhhhh…. mijn arm. Ik voel enorme pijn in mijn arm en in mijn hartstreek. Sorry buurvrouw, ik wil naar huis. Mijn partner heeft net een glas drinken als ik zeg: “ik moet naar huis”.

Dit is onze code voor het geval het niet meer gaat. Ik krijg bovenbenen die pijnlijk
worden en mijn arm lijkt wel niet bij mij te horen. Ik moet weg,
maar durf niet meer op te staan. Dan ga ik door mijn benen. Hoe kan dit nu?
Hier moet iemand zijn mobiel aan hebben. He, gelukkig vraagt iemand naar
mijn boek, welke ik hierover geschreven heb: Help! De kerktoren geeft straling. Hoe het gaat en of de verkoop goed loopt? Ik herhaal heel langzaam: hoe het gaat? En besluit dan toch te vertellen dat ik me op dit moment heel beroert voel. Dat er misschien iemand een mobiel aan heeft staan? Consternatie alom, 5 personen hebben de mobiel aan staan en bij de computer staat een router op draadloos te stralen. Eigenlijk verdwijnt iedereen meteen en ik weet niet of dat nu door mij komt of omdat ze al wilden gaan. De pijn verdwijnt ook onmiddellijk een beetje. Gelukkig hoef ik niet te rijden want dat lukt niet meer. In onze vluchtwoning aangekomen blijkt een spier in mijn onderarm zo dik te zijn dat het niet verwonderlijk is waar de pijn vandaan komt. Maar: wat gebeurt er toch in mijn lijf? Waarom zegt de Gezondheidsraad toch nog steeds dat dit niet kan komen van de hoge frequentiegolven die nodig zijn voor de mobiele telefonie. Ik heb het niet gevraagd en ik weet het niet maar vermoedelijk is er een iPhone bij, of twee, of drie. Constante verbindingen voor internetbereik met de dichtstbijzijnde gsm-mast.

De hele nacht niet geslapen van de pijn en uit ervaring weet ik dat pijnstillers niet helpen. De pijn duurt een dag, deze keer. En wat moet ik nu met alle andere sociale contacten welke al zijn afgesproken?

Ik ben er nog niet uit. Terug trekken lijkt me eigenlijk de enige optie.