6 juli 2020 lees ik in de krant: coronaklachten gaan niet meer over: ‘ik ken mijn lichaam niet meer terug’. Als iemand corona overwonnen heeft, blijkt dat er bij veel mensen met klachten overblijven. Ongeveer 14.000 mensen zijn lid van de Facebookgroep ‘corona ervaringen en langdurige klachten’, waar dit wordt gemeld. De gemiddelde leeftijd is 54 jaar.

Langdurige klachten na ‘milde’ vorm van het coronavirus
Een groot aantal patiënten met ‘milde’ coronaklachten hebben daar langdurig last van blijkt uit duizenden reacties op Zorgwijzer (een vergelijking van zorgverzekeraars en zorgverzekeringen voor gebruikers). Zorgwijzer valt onder het beheer van de Consumentenbond. Sommigen zijn al meer dan twee maanden ziek, terwijl iemand normaal gesproken binnen 2 weken is hersteld van het coronavirus. Het Nederlands Huisartsen Genootschap (NHG) zegt dat deze langdurige klachten echt een probleem vormen. Bij het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu) staat het probleem op de agenda. De gemelde klachten zijn:
-alles overheersende moeheid;
-spierkrampen;
-kan bijna niet meer lopen;
-typen gaat moeilijk;
-dikke tong;
-droge mond;
-suizend gevoel in het hoofd;
-zuurbranden;
-pijn op de borst, steken in de borst, hartkloppingen;
-hoofdpijn, duizelig;
-irritatie in de luchtwegen;
-blijvende hoest;
-lichaam lijkt in brand te staan;
-veel tintelingen/ steken. Tintelingen die komen en gaan, sommige dagen erger dan andere;
-pieptoon oor en een vreemde smaak en geur.

Een deel van de ex-corona patiënten komt zelfs in een sociaal isolement terecht. Door de klachten kunnen ze niet meer meekomen bij gezinsactiviteiten en niet naar het werk.

06-06-2020: het verhaal van een ex-corona patiënt
Ik lig vooral in bed en luister naar een luisterboek; lezen kost me te veel energie. Hetzelfde geldt voor het huishouden, daar zorgen haar man en dochters nu voor. Als ik een goede dag heb, help ik met het snijden van de groentes en mijn man kookt. Douchen doe ik slechts één keer per week. Vaker gaat gewoon niet. Ook werken in de tuin, het maken van dromenvangers die ik verkoop, vrijwilligerswerk bij de kringloop; het zit er allemaal niet in. Haar dierbaren weten dat een bezoekje kort moet duren en niet in de avond. Dat is te vermoeiend.

De hulp voor de ex-corona patiënten
Voor coronapatiënten is een heel traject van nazorg geregeld. Nazorg o.a. van;
-Ziekenhuizen. Verschillende ziekenhuizen in Nederland hebben een corona-nazorgpoli ingericht. Op deze poli doen artsen onderzoek en brengen in kaart welke zorg een patiënt nodig heeft. In eerste instantie is de poli bedoeld voor ex-ziekenhuispatiënten. Vaak ontvangen ze na zoveel weken een uitnodiging om eens langs te komen. Ook vangen ziekenhuizen die ex-coronapatiënten met ‘milde’ coronaverschijnselen op die alleen bij de huisarts geweest zijn;
-Fysiotherapeuten. Om dit behandelprogramma landelijk beschikbaar te maken, heeft Chronisch ZorgNet in korte tijd honderden (long)fysiotherapeuten geschoold om coronapatiënten te begeleiden tijdens hun revalidatietraject;
-Longfonds. Om te voorkomen dat mensen jarenlang rondlopen met onbegrepen klachten komt de stichting met een website waar ex-coronapatiënten vragen kunnen stellen en ervaringen kunnen uitwisselen;
-Zorgstraat voor ex-coronapatiënten biedt zelfs aanbieders van hulp onder één dak aan.
Een zorgstraat of knooppunt is een team van thera­peuten dat klaarstaat om voormalige coronapatiënten te helpen als ze na een ziekenhuisopname en/of quarantaine thuis, het leven proberen op te pakken. Het behandelteam kan bestaan uit hart- en long revalidatie fysiotherapeuten, ergotherapeuten, een diëtist, een slaapoefentherapeut / oefentherapeut Cesar en een logopedist;
-Dag en nacht een luisterend oor. Voor een luisterend oor, een goed gesprek per telefoon, chat of e-mail, heeft de Rijksoverheid een publieksinformatiepunt opengesteld waar iedereen met vragen over het coronavirus terecht kan.

Mijn klachten vanaf 2003
Na een verhuizing onder een kerktoren met 2G masten (wat we niet wisten) werd eerst onze zoon van toen 17 jaar ziek.  3,5 jaar later zakte ikzelf op mijn werk door de benen. Een klachten rijtje overviel me zoals:
-een abnormale moeheid;
-spierkrampen, vooral in de benen;
-onwillekeurige bewegingen van de benen in rust:
-door de benen zakken*;
-soort hyperventilatie aanval;
-waarvan in 2020 niet meer zelfstandig kunnen lopen;
-een word-document of e-mail, altijd nalezen op verwisseling van klanken (metathese of klankverwisseling) met de volgorde van bijv. de au, ou, eu, ui en ie, die omgedraaid worden en uo, ue, iu, of ei worden getypt. Foutjes, die standaard onwillekeurig gemaakt worden;
-watterig in het hoofd zijn, het niet echt aanwezig gevoel;
-pijn op de borst, uitstralend naar linkerbovenarm*;
-hartritmestoornissen en vaak luide hartslag*;
-geregeld een  brandende jeuk (na het plaatsen van een mast 202 kilometer verderop met 4,5 G);
-vreemde tintelingen aan  vinger na vinger en de nek passerend in alle 10 vingers;
-hoge pieptoon in het oor (tinnitus)*;
-gezichtsverlamming aan een kant.

*Deze klachten verdwenen toen we 2007 gevlucht zijn naar een stralingsvrije plek. De andere klachten bleven vaag aanwezig en zijn rond 2015 weer opgevlamd.

Mijn verhaal als elektrogevoelige.
Een boek lezen lukt niet meer, de ogen kunnen dit niet meer volhouden alleen korte verhalen. Het huishouden kan ik niet meer, mijn man zorgt hiervoor. Met veel moeite doe ik ’s middags de mise-en-place, voor het avondeten (ik wil dit zelf). Mijn man kookt het eten omdat ik niet zelfstandig achter het gasfornuis kan/mag staan maar ook geen andere wil. Douchen lukt niet meer (ben bang dat ik tegen de glazen wand val die niet zo stevig meer is) en met hulp van mijn man kan ik nog in bad en hij helpt ook bij het uit bad halen. In mijn werk moest ik in 2008 ontslag nemen (langzaam werd alles draadloos en ik werd er ziek van). Werken in de tuin lukt me nu niet meer en het schilderen als hobby, moest ik opgeven. Het foto’s maken op mooie natuurplekjes moest ik opgeven. Mijn dierbaren snappen het niet en komen niet meer. Zelf op visite gaan lukt niet meer, iedereen heeft wel een draadloos apparaat in huis. Zelfs in een rolstoel kan ik er dan niet wezen. Mijn man heeft in 2017 ontslag gevraagd omdat ik hulp nodig had en heb. Ontslag dat aangemerkt werd als niet kunnen functioneren, wat gebruikt wordt voor mensen die niet in het computertijdperk mee kunnen komen. Mijn man was nota bene de vraagbaak op zijn werk wat computers betrof.

Hulp voor de elektrogevoelige
Er is geen hulp voor de elektrogevoelige. Ons verhaal is een verhaal van schreeuwen om hulp, maar elke keer afgewezen te worden. Want:
-Na het reguliere traject bezocht te hebben omdat mijn zoon als eerste reageerde op de 2G masten op de kerktoren, vertelde de neuroloog: “Sorry mevrouw, ik kan u niet verder helpen”. “Maar ik heb een kind dat niet op school kan wezen…Help ons!
-Een huisarts zoeken, na een definitieve woning weer gevonden te hebben in 2010, lukte niet. Eerlijk en open gevraagd via een brief of mijn man en ik in de praktijk mochten. Eerlijk geschreven dat ik elektrogevoelig ben en graag samen met een medici een uitweg wil zoeken. We waren niet welkom bij beide praktijken, ze willen liever geen elektrogevoelige in het bestand;
-een psycholoog wilde voor mij de wifi niet uit zetten;
-een medewerker van de GGZ die mij (bij het eerst gesprek) obsessief noemt en niet weet van hoe diep we proberen op te krabbelen;
-een tandarts die, nadat ik gevraagd had of alle overige apparatuur uit mocht, minzaam zegt als ik hem de volgende keer, daarop attent maak; “o, ben jíj dat?”
-een gemeentehuis waar ik de identiteitskaart moet laten maken. Wat werd ik dáár ziek;
-een supermarkt waar ik gelukkig nog heel lang de winkelkar lang als steuntje kon gebruiken (en die schoonst voelde qua elektromagnetische velden), maar waar ik al voor de corona uitbraak niet meer naar toe kon. Mijn man gaat alleen, ik kan het niet meer. Het kost teveel en de zorg is zo groot om niet te vallen, want ik kan niet naar een ziekenhuis. Laat staan in de ambulance.

Ik ken mijn lichaam niet terug en wil genieten van mijn oude dag.

https://www.gelderlander.nl/west-maas-en-waal/als-coronaklachten-niet-meer-overgaan-ik-ken-mijn-lichaam-niet-meer-terug~a4754047/